Clôture Électronique

Voordat ik fotograaf werd, was ik eigenlijk al muzikant.

In 2008 studeerde ik af als cellist aan het conservatorium van Tilburg. Daarna gaf ik les en speelde ik af en toe in orkesten en ensembles. Toch bleef het gevoel knagen dat ik nooit echt goed genoeg was. Ondertussen was ik wel voortdurend aan het fotograferen – en uiteindelijk ben ik die weg professioneel ingeslagen.

Maar de muziek laat me nooit helemaal los.

Sinds ik de wereld van elektronische muziek heb ontdekt, speel ik weer cello. Het voelt als thuiskomen. Eindelijk maak ik de muziek die ik altijd al wilde maken: experimenteel, abstract en improviserend. Soms met cello, soms zonder. Soms solo, soms samen met anderen. Altijd met eigen opgenomen geluiden en een open benadering.

Wat me zo aanspreekt in modulaire elektronische muziek is de vrijheid. Er zijn wel wat regels, maar vooral heel veel niet. Toonsoorten zijn optioneel, ruis en stilte mogen er gewoon zijn, en je kunt eindeloos je eigen instrument bouwen. Heerlijk.

Ik noem mezelf Clôture Électronique – Frans voor ‘elektronisch schrikdraad’. Mijn muziek is gebouwd op improvisatie en ruis, met daaromheen lagen van gevonden geluiden en cello. Thuis experimenteer ik voortdurend en zoek ik steeds naar nieuwe klanken. Dat proces is voor mij net zo waardevol als het eindresultaat.

Naast solowerk speel ik graag samen met anderen. Luisteren, reageren, samen ontdekken – dat blijft bijzonder. In de afgelopen jaren werkte ik o.a. met Yannick Verhoeven (Ramses3000), Jos Smolders (Earlabs), gitarist Sjors van der Mark en recent met kunstenaar Parker Hertzberger.